ਆਮ ਕਹਾਵਤ ਹੈ ਕਿ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ (ਭਰੋਸੇ) ਤੋਂ ਬਿਨ•ਾਂ ਕਿਸੇ ਰਾਹੀ ਨਾਲ ਵੀ ਸੰਗ ਨਹੀ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ। ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਤੋਂ ਬਿਨ•ਾਂ ਜਿੰਦਗੀ ਦਾ ਕੋਈ ਮਨੋਰਥ ਹੀ ਨਹੀ ਰਹਿ ਜਾਂਦਾ। ਸੈਂਕੜੇ ਨਹੀ ਹਜ਼ਾਰਾਂ ਉਦਾਹਰਨਾਂ ਦੁਨੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹਨ, ਜਿੰਨ•ਾਂ ਨੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਕੀਤਾ ਉਨ•ਾਂ ਨੇ ਜਿੰਦਗੀ ਦੀਆਂ ਮੰਜਿਲਾਂ ਸਰ ਕੀਤੀਆਂ ਹਨ।
ਸਤਿਗੁਰੂ (ਪ੍ਰਭੂ) ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਸ਼ਰਧਾ ਅਤੇ ਭਰੋਸੇ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦੀ ਅਤਿਅੰਤ ਲੋੜ ਹੈ, ਜਿੰਨ•ਾਂ ਨੇ ਸ਼ਰਧਾ ਭਾਵਨਾ ਰੱਖ ਕੇ ਜਤ ਸਤ ਤੇ ਪੱਕੇ ਰਹਿਕੇ ਉਸਦੀ ਅਰਾਧਨਾ ਕੀਤੀ ਹੈ ਉਹੀ ਉਸਦੇ ਪਿਆਰ ਤੇ ਦਰਸ਼ਨਾਂ ਨਾਲ ਤ੍ਰਿਪਤ ਹੋਏ ਹਨ। ਇਤਿਹਾਸ ਦੇ ਵਿੱਚ ਕ੍ਰਿਸ਼ਨ ਸੁਦਾਮਾ ਦੀ ਕਹਾਣੀ, ਮੀਰਾਂ ਬਾਈ ਦੀ ਕਥਾ, ਭੀਲਣੀ ਦਾ ਪ੍ਰਭੂ ਪਿਆਰ ਪ੍ਰਤੱਖ ਉਦਹਾਰਨਾਂ ਹਨ। ਜੋ ਵੀ ਇਨਸਾਨ ਐਸੇ ਘੋਰ ਕਲਯੁਗ ਦੇ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਕਰਦੇ ਹਨ ਉਹ ਅੱਜ ਵੀ ਪ੍ਰਭੂ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦਾ ਪ੍ਰਤੱਖ ਨਜਾਰਾ ਵੇਖ ਸਕਦੇ ਹਨ ਤੇ ਸਾਖਸ਼ਾਤ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਦੇ ਸਮਰੱਥ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ। ਗੱਲ ਸਿਰਫ ਭਰੋਸੇ ਅਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਦੀ ਹੈ। ਪਰ ਅਜੋਕੇ ਕਲਯੁਗੀ ਜੀਵ ਦਰ ਦਰ ਤੇ ਭਟਕਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਹਨ, ਤੇ ਕਿਤੋਂ ਵੀ ਖੈਰ ਨਹੀ ਪੈਂਦੀ।
ਸਤਿਗੁਰ (ਗੁਰੂ) ਆਪਣੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਰੱਖਿਆ ਖੁਦ ਕਰਦੇ ਹਨ ਤੇ ਭਗਤ ਤੇ ਕਿਸੇ ਕਿਸਮ ਦੀ ਭੀੜ ਜਾਂ ਔਖੀ ਘੜੀ ਕਦੇ ਵੀ ਨਹੀ ਆਉਣ ਦਿੰਦੇ, ਸਮੇਂ ਸਿਰ ਆਪਣੇ ਭਗਤਾਂ ਦੀ ਰਾਖੀ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਪ੍ਰਹਲਾਦ ਭਗਤ ਨੂੰ ਵੀ ਸਤਿਗੁਰੂ ਜੀ ਨੇ ਕੀੜੀ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਕੇ ਪ੍ਰਤੱਖ ਪ੍ਰਮਾਣ ਦੇ ਕੇ ਭਗਤ ਦੀ ਲਾਜ ਰੱਖੀ ਤੇ ਹਰਨਾਖਸ਼ ਵਰਗੇ ਹੰਕਾਰੀ ਪੁਰਸ਼ ਦਾ ਹੰਕਾਰ ਤੋੜਿਆ।
ਅਜੋਕਾ ਇਨਸਾਨ ਅੱਜ ਸ਼ੱਕੀ ਸੁਭਾਅ ਦੇ ਕਾਰਨ ਹੀ ਅਤਿਅੰਤ ਦੁੱਖ ਝੱਲ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਭਰੋਸਾ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਨਾ ਕਰਕੇ ਹੀ ਘਰਾਂ ਦੇ ਘਰ ਬਰਬਾਦ ਹੋ ਰਹੇ ਹਨ। ਪਿਉ ਨੂੰ ਪੁੱਤਰ ਤੇ, ਪੁੱਤਰ ਨੂੰ ਪਿਉ ਤੇ, ਆਦਮੀ ਨੂੰ ਇਸਤਰੀ ਤੇ, ਇਸਤਰੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਬੰਦੇ ਤੇ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਖਤਮ ਹੋ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਜਿਸ ਕਰਕੇ ਅਜੋਕੀ ਦੁਨੀਆਂ ਨਰਕ ਦਾ ਰੂਪ ਧਾਰਨ ਕਰ ਰਹੀ ਹੈ। ਗ੍ਰਹਿਸਤੀ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ, ਪ੍ਰਭੂ ਭਗਤੀ ਅਤੇ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਨੂੰ ਸਾਖਸ਼ਾਤ ਦਰਸ਼ਨ ਕਰਨ ਲਈ ਵਿਸ਼ਵਾਸ਼ ਹੀ ਸੱਭ ਤੋਂ ਵੱਡਾ ਹਥਿਆਰ ਹੈ, ਜਿਸ ਵੀ ਇਨਸਾਨ ਨੇ ਇਸ ਨੂੰ ਅਪਣਾ ਲਿਆ ਉਹ ਕਦੇ ਦੁਖੀ ਹੋ ਹੀ ਨਹੀ ਸਕਦਾ। ਇਨਸਾਨ ਨੂੰ ਓਸ ਪਰਮ ਪਿਤਾ ਪ੍ਰਮਾਤਮਾ ਦੇ ਦੱਸੇ ਹੋਏ ਰਸਤੇ ਤੇ ਚੱਲਕੇ ਆਪਣੇ ਗ੍ਰਹਿਸਤੀ ਜੀਵਨ ਤੇ ਉਸ ਮਾਲਿਕ ਨੂੰ ਮਿਲਣ ਦਾ ਰਸਤਾ ਆਪਣੇ ਆਪ ਹੀ ਅਖਤਿਆਰ ਕਰਨਾ ਪਵੇਗਾ।
