ਕਵਿਤਾਵਾਂ

  •    ਭਾਰਤ: ਭ੍ਰਸ਼ਟਾਚਾਰ ਦਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਅਮਰੀਕਾ:ਹਿੰਸਾ ਦਾ ਸੱਭਿਆਚਾਰ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਨਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਨਵੀਂ ਨਸਲ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਪਿੰਡ ਬ੍ਰਹਮੰਡ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਨਵੀਂ ਸਦੀ ਦਾ ਨਵਾਂ ਘਰ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ‘ਮੈਂ-ਕੁ-ਭਰ’ ਅਸਮਾਨ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਚਿੜੀ ਵਰਗੀ ਕੁੜੀ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਨਿੱਕੀਆਂ ਨਿੱਕੀਆਂ ਗੱਲਾਂ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਇਕ ਨਵੇਂ ਜਿਸਮ ਦੀ ਤਲਾਸ਼ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    80ਵੀਂ ਝਰੋਖੇ ‘ਚੋਂ: 5 ਕਵਿਤਾਵਾਂ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    60ਵਿਆਂ ਦੇ ਝਰੋਖੇ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਸੂਰਜ ਤੇਰਾ ਮੇਰਾ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਨਵੀਂ ਸਦੀ ਦੀ ਨਵੀਂ ਤਾਸ਼ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਰੁੱਤਾਂ ਦੀ ਸਾਜ਼ਸ਼ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਇਹ ਦੀਵਾ ਤੇਰੇ ਨਾਂ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਕੁਕਨੂਸ: ਤ੍ਰੈਕਾਲੀ ਚਿਤਰਪਟ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਬੀਜ ਦੇ ਮੌਸਮ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਪੁਨਰ-ਪਾਠ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  •    ਇਤਿਹਾਸ ਦਾ ਪੁਨਰ-ਪਾਠ / ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ (ਕਵਿਤਾ)
  • ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ (ਕਵਿਤਾ)

    ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ   

    Email: r.ravi@live.ca
    Phone: +1250 635 4455
    Address: 116 - 3530 Kalum Street, Terrace
    B.C V8G 2P2 British Columbia Canada
    ਰਵਿੰਦਰ ਰਵੀ ਦੀਆਂ ਹੋਰ ਰਚਨਾਵਾਂ ਪੜ੍ਹਨ ਲਈ ਇਥੇ ਕਲਿਕ ਕਰੋ


    ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼  
    ਕਯਾ ਹੈ ਪਿਆਰੇ? 
     
    ਆਪਣਾ ਦੇਸ਼ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਮੈਂ ਹਾਂ!!! 
     
    ਬਹੁਤ ਘੁੰਮੇਂ ਫਿਰੇ ਹਾਂ – 
    ਤੁਰਦਾ, ਫਿਰਦਾ, 
    ਅੰ ਨ੍ਹਾਂ ਖੂਹ ਲੈ – 
    ਪੁੱਠੀਆਂ ਟਿੰਡਾਂ ਵਾਂਗ ਗਿੜੇ ਹਾਂ! 
     
    ਆਪਣਾਂ ਅੰਬਰ, 
    ਆਪਣੀ ਧਰਤੀ – 
    ਆਪਣੀ ਹੀ ਵੀਰਾਨ ਆਬਾਦੀ! 
     
    ਵਾਂਗ ਵਰੋਲੇ, 
    ਫਰਸ਼ੋਂ ਛੱਤ ਤਕ – 
    ਅੰ ਨ੍ਹੀਂ ‘ਨ੍ਹੇਰੀ ਵਾਂਗ ਚੜ੍ਹੇ ਹਾਂ! 
     
    ਆਪੇ ਘੁ ੰਮੇਂ, 
    ਆਪੇ ਡਿੱਗੇ, 
    ਤੀਲਾ, ਤੀਲਾ,        ਖੁ ੱਥਾ, 
    ਆਪਣਾ ਆਪ! 
     
    ਆਪਣੇ ਵਿਚ ਬੇਗਾਨੇਪਨ ਦਾ, 
    ਭੋਗੇ ਹਰ ਮਾਨੁੱਖ ਸੰਤਾਪ! 
     
    ਸ਼ਿਕਲੀਗਰਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ ਵਾਂਙੂੰ, 
    ਜਿੱਥੇ, ਜਿੱਥੇ ਹੋਏ ਆਬਾਦ – 
    ਉੱਥੇ ਆਪਣੀ ਬਰਬਾਦੀ ਦਾ, 
    ਆਪਣੇ ਹੱਥੀਂ ਲਿਖਿਆ ਬਾਬ! 
     
    ਆਪੇ, ਆਪਣੇ ਚੋਟ ਲਗਾਈ, 
    ਆਪੇ, ਆਪਣੇ ਹੰਝੂ ਕੇਰੇ – 
     
    ਆਪੇ, ਪੂੰਝੇ ਅੱਥਰੂ, ਡੁਸਕੇ, 
    ਆਪੇ ਹੀ, ਆਪਣਾਂ ਧਰਵਾਸ! 
     
    ਮੀਲਾਂ ਤਕ ਰੋਹੀ, ਬੀਆਬਾਨ, 
    ਸੂਰਜ ਦਾ ਭੱਠ, ਥਲ ਤੱਪਦਾ ਹੈ! 
     
    ਕਣ, ਕਣ ਵਿਚ, ਖੁਦ ਜਲ ਬਣ ਚਮਕੇ, 
    ਭਰਮ-ਜਲਾਂ ਵਿਚ, ਭਟਕੇ ਬਣ ਕੇ, 
    ਕੇਂਦਰੋਂ ਖੁੱਸੀ ਆਪਣੀ ਪਿਆਸ! 
     
    ਮਾਨੁੱਖ-ਮਾਰਾਂ ਦੀ ਬਸਤੀ ਵਿਚ, ਮਾਰੀ ਨਾਂ ਪਰ, ਫਿਰ ਵੀ ਆਸ! 
     
    ਕਦੇ ਤਾਂ ਮੌਸਮ ਬਦਲੇਗਾ ਹੀ, 
    ਬੇਘਰਿਆਂ ਨੂੰ ਮਿਲ ਜਾਏਗਾ, 
    ਦੇਸ਼ ਕਦੇ, ਕਦੇ ਘਰ-ਵਾਸ! 
     
    ਦੇਸ਼ ਬੇਗਾਨਾਂ ਹੋਇਆ, 
    ਆਪਣਾਂ ਦੇਸ਼ ਬੇ ਗਾਨਾਂ ਹੋਇਆ!!! 
     
    ਪਹਿਲਾਂ ਦੇਸ਼ ਰਹਿੰਦਿਆਂ, ਇੰਞ ਸੀ, 
    ਹੁਣ ਪਰਦੇਸ ਰਹਿੰਦਿਆਂ, ਇੰਞ ਹੈ!!! 
     
    ਆਪਣਾਂ ਦੇਸ਼  
    ਕਯਾ ਹੈ ਪਿਆਰੇ??? 
     
    ਆਪਣਾਂ ਦੇਸ਼ ਤਾਂ ਕੇਵਲ ਮੈਂ ਹਾਂ!!!