ਜਿਸਿ ਕਾਦਰੁ ਨੋ ਢੂੰਡਦਾ ਕੁਦਰਤਿ ਪੁਰਖੁ ਪਾਸਾਰ ।।
ਕਰਤਾ ਕਿਰਤ ਅਭੇਦ ਏਕੁ ਦੂਸਰਿ ਭਾਉ ਵਿਸਾਰ ।।੧।।
ਸਭਿ ਕੁਦਰਤਿ ਸਭਿ ਕੁਦਰਤਿ ਹੈ ਪਾਰ ਭੀ ਆਪਾਰ ।।
ਰਚਿ ਵਸਿ ਸਭ ਨੋ ਵੇਖਦਾ ਕਿਰਤਿ ਕਰਮਿ ਸੰਸਾਰ ।।੨।।
ਇਹ ਤਨਿ ਵਸਿਆ ਮਨਿ ਭੀ ਵਸਿਆ ਤੁਹਿ ਨਾ ਭਿੰਨਾਰ ।।
ਹਸਤੀ ਕੁਦਰਤਿ ਮੰਦਰਿ ਹਰਾ ਪਾਵਹੁ ਨਿਤ ਭਿਤਾਰ ।।੩।।
ਸਵਾਸ ਸਾਜੁ ਸਬਦੁ ਵਾਣੀ ਗਾਵਹੁ ਸੁਣਹੁ ਬੀਚਾਰਿ ।।
ਜਿਹਿ ਖਿਨ ਜਾਤਾ ਤਿਤ ਹੀ ਲਾਧਾ ਛਾਡਾ ਕੰਵਲ ਵੇਕਾਰ ।।੪।।