ਕਿਉਂ ਲੋਕ- ਰਾਜ ਦੇ ਮਾਅਨੇ, ਇਹ ਕੰਡਿਆਲੀਆਂ ਤਾਰਾਂ ਨੇ।
ਕਿਉਂ ਇਹ ਹੱਕ- ਹਕੂਕਾਂ ਮਾਅਨੇ,ਬਣੀਆਂ ਪਾਣੀ ਬੁਛਾੜਾਂ ਨੇ ।
ਕਿਉਂ ਲੋਕ-ਰਾਜ ਦਾ ਮੰਦਿਰ ਵੀ,ਖ਼ੁਦ ਲੋਕਾਂ ਤੋਂ ਪਿੱਠ ਮੋੜ ਗਿਆ,
ਕਿਉਂ ਅੰਨਦਾਤੇ ਲਈ ਜੇਲ੍ਹ ਬਣਾਈ,ਲੋਹੇ ਪੱਥਰਾਂ ਦੀਆਂ ਵਾੜਾਂ ਨੇ।
ਪੰਚਾਇਤਾਂ ਤੋਂ ਮਹਾਂ-ਪੰਚਾਇਤਾਂ, ਘਰ-ਘਰ ਚਰਚਾ ਹੋਣ ਲੱਗੀ,
ਲੋਕ -ਰਾਜ ਦੇ ਅਰਥ ਨ ਜਾਣੇ, ਕੁਝ ਮੌਕੇ ਦੀਆਂ ਸਰਕਾਰਾਂ ਨੇ।
ਅੰਦੋਲਨਜੀਵੀ,ਪਰਜੀਵੀ ਕਹਿਕੇ, ਪਾਵੇਂ ਤੂੰ ਭਰਮ ਭੁਲੇਖੇ ਕਿਉਂ?
ਕਿਉਂ ਨੇ ਸ਼ਬਦ-ਅਡੰਬਰ ਕਰਦੀਆਂ,ਏਹ ਖੰਭਾਂ ਦੀਆਂ ਡਾਰਾਂ ਨੇ?
ਕਾਰਪੋਰੇਟ ਜੀਵੀ ਦਿੱਲੀਏ! ਕਿਉਂ ਹੋ ਗਈ ਖ਼ੂਨ- ਪਿਆਸੀ ਤੂੰ ?
ਕਿਵੇਂ ਸ਼ਹੀਦੀਆਂ ਪਾ ਦਿੱਤੀਆਂ,ਕਿੰਨੇ ,ਅੰਨਦਾਤੇ ਘਰ ਬਾਰਾਂ ਨੇ।
ਤੇਰੇ ਤਰਕ-ਕਾਨੂੰਨੀ ਮੰਡਲ ਦਾ, ਬ੍ਰਹਿਮੰਡੀਂ ਭਾਂਡਾ ਫੁੱਟ ਚੱਲਿਆ,
ਕਿਉਂ ਹਉਮੈਂ ਦੀ, ਪੰਡ ਚੁੱਕੀ ਹੈ,ਤੇਰੇ ਰਾਜ-ਹਠੀ ਅਧਿਕਾਰਾਂ ਨੇ?
ਪੋਹ- ਮਾਘ ਦੀਆਂ ਰਾਤਾਂ ਨੇ, ਕੋਹਰੇ ਧੁੰਦਾਂ ਦੀਆਂ ਬਰਸਾਤਾਂ ਨੇ,
ਰੱਦ ਕਰਨਾ ਖੇਤੀ- ਕਾਨੂੰਨਾਂ ਨੂੰ,ਧਾਰ ਲਿਆ ਅੰਦੋਲਨਕਾਰਾਂ ਨੇ।
ਉੱਚ- ਨਿਆਂ ਪ੍ਰਣਾਲੀ ਬਾਤਾਂ ਨੂੰ, ਅਨਿਆਂ ਗਲੇਫ ਸੌਗਾ਼ਤਾਂ ਨੂੰ,
ਖ਼ੁਦ ਵਿੱਚ ਕਟਹਿਰੇ ਬੁੱਝ ਲੈਂਦੇ,ਕੀ ਕਰਨਾ ਰਾਜ-ਦਰਬਾਰਾਂ ਨੇ।
ਵੰਨ -ਸੁਵੰਨੇ ਫੁੱਲ ਟਹਿਕਦੇ,ਦਿੱਲੀਏ ਨੀ!ਤੇਰੀਆਂ ਬਰੂਹਾਂ 'ਤੇ,
ਮਹਿਕ -ਹਵਾ ਨ ਵੰਡੀ ਜਾਏ,ਲੱਖਾਂ ਯਤਨ ਕੀਤੇ ਵੰਡਕਾਰਾਂ ਨੇ।
ਸਰਬੱਤ ਭਲੇ ਦੇ ਹਾਮੀ ਬਣਕੇ, ਉਹ ਐਸੇ ਸੁਪਨ -ਸੰਜੋਣ ਲੱਗੇ,
'ਬੇਗ਼ਮਪੁਰੇ' ਦੀਆਂ ਯਾਦਾਂ ਆਵਣ,ਜੋ ਦਿੱਤੀਆਂ ਬਾਣੀਕਾਰਾਂ ਨੇ।
ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਉਨ੍ਹਾਂ ਸੱਭਿਅਕ ਮੰਨੀਏ, ਕਿੰਨੇ ਕੁ ਸੱਭਿਆਚਾਰੀ ਨੇ,
ਖ਼ੁਦ ਅੰਨਦਾਤੇ ਤੋਂ ਮੁੱਖ ਮੋੜਿਆ,ਜਿਨ੍ਹਾਂ ਟੁੱਕੜਬੋਚ ਗਦਾਰਾਂ ਨੇ।